ZAKOPANE. WELCOME TO.

Decyzja o wyjeździe padła w ostatniej chwili.

- Zakopane - powiedział Pan Mąż - pokażemy im Tatry, a Helena poćwiczy jazdę na nartach.

- Zakopane???? Nie chce mi się... - marudziłam - Za daleko, śniegu nie ma, tłumy "warszawki" i sztucznych oscypków... łeeeeee...







Na szczęście mój zaprawiony w bojach (ze mną) Mąż, zlekceważył to smętne gadanie i następnego dnia sunęliśmy autostradą do Zakopanego. I chwała Mu za to! Bo choć pogoda odstraszała, a nastrój za nic nie chciał się poprawić, to spędziliśmy fajny czas razem. I wiele się nauczyliśmy. Wszyscy.






Te nasze wspólne wyjazdy zwykle stawiają mnie do pionu. Zabraniają narzekać. Uczą dystansu do codzienności. Pokazują jak szybko rosną nasze dzieci i jak świetnego faceta mam obok siebie.

Na co dzień bywa różnie. Wiadomo. Wieczny kołowrotek. Obudź się w środku nocy, potem nakarm, ubierz, przypilnuj, dopilnuj, pociesz, przytul, uśpij, przywieź, zawieź, zrozum, pierz, prasuj, gotuj… bądź mamą… a późnym wieczorem jeszcze żoną.

A sobą? Kiedy jest czas na to żeby być po prostu sobą? I co to w ogóle jest to „bycie sobą”?

Odpowiedź na to pytanie zwykle przychodzi do mnie właśnie podczas takich wyjazdów. Nagle zaczynam rozumieć, że szansa na „bycie sobą” jest w tym wszystkim, co powyżej! Że można i że warto być sobą w zastanej codzienności. W tym monotonnym praniu, rozwieszaniu, składaniu i rozkładaniu, … bo ta monotonia i ta rutyna ma sens. Buduje rodzinę, ale w „nasz” wyjątkowy i niepowtarzalny sposób. I dlatego nie może „mnie” w tym zabraknąć!




Ale ale... jeśli pojawia się okazja, że podczas takiego wyjazdu jak ostatnio, do Zakopanego, można być sobą w nieco inny, niecodzienny sposób, to nie można tej szansy zmarnować.
Wtedy zabieram moją rodzinę do willi Koliba, zamieniam się w nadętego historyka architektury i wymądrzam się pokazując perełki zakopiańskiego stylu. Gadam o Witkiewiczu ojcu (nie synu!), dotykam i głaszczę drewniane powierzchnie (choć nie wolno!) zachwycam się i chłonę. Bo oprócz swojej rodziny kocham też to! I w tym też jestem sobą! I chcę żeby to widzieli…









O!





ach!

P.S. Z pozdrowieniami dla Hally ;)
[STANISŁAW WITKIEWICZ]- malarz, architekt, pisarz. Twórca tzn. stylu zakopiańskiego. Zainspirowany drewnianą architekturą podhalańskich chałup, projektował wille i ich wnętrza. Uważał, że stworzony przez niego styl architektoniczny może stać się wzorem dla współczesnej (XIX-wiecznej) architektury narodowej. Prywatnie ojciec Stanisława Ignacego zwanego "Witkacym".